Decreto 80/2005, do 31 de marzo, polo que se regulan os servizos de transporte público a lugares de lecer.
| Sección | I. Disposicións Xerais |
| Emisor | CONSELLERÍA DE POLÍTICA TERRITORIAL, OBRAS PÚBLICAS E VIVENDA |
| Rango de Ley | Decreto |
Existen en Galicia lugares de lecer e esparcexemento que xeran unhas necesidades de desprazamento, a miúdo en franxas horarias non atendidas polo transporte público colectivo, dirixido maioritariamente a mozos que utilizan para os seus desprazamentos vehículos turismo de maneira prioritaria sobre outros medios de transporte.
A dita demanda non sempre é compatible coa oferta do servizo público regular permanente de uso xeral, tanto pola súa concentración en períodos do ano, días da semana ou horas concretas como pola peculiaridade do servizo e a tipoloxía dos seus usuarios.
Ante esta situación e dada a proliferación de accidentes de circulación, consecuentes en boa medida a desprazamentos nocturnos desde os referidos centros de atracción, a sociedade vén demandando cada vez máis das administracións públicas a máxima rigorosidade das medidas de seguridade, e o incremento considerable dos controis dos ditos desprazamentos e, singularmente, do consumo de bebidas ou outras substancias xeradoras de boa parte dos sinistros. As ditas medidas, por conseguinte, resulta conveniente acompañalas doutras complementarias que garantan o establecemento de medios de transporte alternativos ao coche privado, eliminen ou minoren a consideración social relacionada coa súa utilización, e fomenten o uso do transporte público.
A vixente Lei 16/1987, do 30 de xullo, de ordenación dos transporte terrestres, regula os transportes regulares temporais como unha modalidade dos servizos regulares de uso xeral cuxa especificidade radica no seu carácter intermitente debido á súa vinculación con demandas que non se producen coa mesma frecuencia temporal xa sexa por tratarse de servizos ocasionais ou por concentrarse en días, períodos ou franxas horarias moi limitadas.
Esta circunstancia concorre nos transportes a lugares de lecer que, habitualmente se organizan no período estival, case sempre en fin de semana e, habitualmente, nunha franxa horaria nocturna moi reducida.
Igualmente, regula aquela lei os transportes de uso especial como modalidade dos transportes públicos regulares, configurados como os destinados a servir, exclusivamente, a un grupo específico de usuarios, tales como escolares, traballadores, militares, ou grupos homoxéneos similares; a evolución
social operada desde a publicación da referida lei veu configurando grupos de demandantes de transporte que presentan unha homoxeneidade analizable desde distintos puntos de vista. Así, concretamente, os grupos de usuarios de actividades de ocio, fundamentalmente nocturnas, configúranse pola práctica social como demandantes natos de transporte de uso especial organizados polas propias entidades titulares de actividades lúdicas, correspondendo á Administración non só velar por unha prestación ordenada dos ditos servizos, senón incluso, unha clara potenciación e promoción dos mesmos como alternativa viable ao uso do automóbil.
O marco normativo vixente aplicable aos servizos regulares temporais e aos de uso especial non se adapta plenamente ás características dos transportes a lugares de lecer, toda vez que o desenvolvemento regulamentario da Lei de ordenación dos transportes terrestres conforma un réxime formal excesivamente complexo e en casos ambiguo.
Co presente decreto preténdese, polo tanto, cubrir o baleiro normativo existente, deseñando un réxime de outorgamento de autorizacións que supere as rixideces do vixente marco normativo, e contribuír a unha regulamentación máis harmónica dos ditos transportes. A dita regulación pretende ser ademais plenamente respectuosa cos dereitos legalmente recoñecidos aos concesionarios de servizos de transporte público regular permanente de viaxeiros de uso xeral, prevendo tanto o non establecemento destes servizos cando aqueles servizos poidan satisfacer adecuadamente a demanda, como recoñecendo ao seu favor un dereito de prioridade sobre os novos servizos que se establezan.
É de destacar que a primeira medida lexislativa adoptada pola Xunta de Galicia para fomentar o transporte público a lugares de lecer, foi a Lei de coordinación dos servizos de transporte urbanos e interurbanos por estrada de Galicia (Lei 6/1996, do 9 de xullo). Esta norma, no seu artigo 22, posibilita a consellería competente en materia de transportes para que os servizos nocturnos en vehículos de turismo (taxis) puidesen ser prestados por taxistas dos concellos limítrofes, sempre que previamente se constate a insuficiencia dos taxis dun determinado municipio para cubrir os servizos nocturnos xerados no mesmo, situación coa que se atendía de xeito significativo o incremento da demanda de transporte xerada nas zonas cunha maior concentración de lugares de lecer.
Este decreto regula o establecemento de servizos a lugares de lecer e o outorgamento das correspondentes autorizacións administrativas, establecendo unhas condicións específicas para iso, de acordo coa habilitación efectuada pola Lei 16/1987, do 30 de xullo, de ordenación dos transportes terrestres.
Na súa virtude, en uso das competencias atribuídas polo artigo 27.8º da Lei orgánica 1/1981 pola que se aproba o Estatuto de autonomía de Galicia, logo da proposta da Consellería de Política Territorial, Obras Públicas e...
Para continuar leyendo
Solicita tu prueba